17 Aralık 2012 Pazartesi

Bir gül'e...

Birileri bana bir şeyler ithaf edince o kadar mutlu oluyorum ki Birgül'üm...Bütün renklilerle beyazları ayırıveriyorum o anda. Renklilere yapılması gerekeni oracıkta yapıyorum. Sonra da siyahları hiç araya karıştırmadan, yumuşatıcılarla ruhumu yumuşatıyorum.. Siyahları temizlemek için de uzun program yıkama ayarlamalı diye mırıldanıyorum.


Geçenlerde İstanbul'a geldim. Uzaklar belki yakın olur diye. Arayacaktım, bilemedim. "Şimdi iki saatliğine,Yiğit de var hem, te Anadolu yakası, anasının nikahı mesefa zten..." nedenlerini sıraladım kendime. Yakınlarına geldikçe uzaklaştığım insanları düşündüm sonra. Ne kadar yakın, aslında o kadar uzak oluyor bazen dedim. Ya da tam tersi işte. Yani diyeceğim o ki, o kadar yakınsadım ki seni...Bu da böyle bir sebeb-i ithaf olsun. 

Öptüm. 


http://evanasi.blogspot.com/2012/12/handeye.html

5 yorum:

  1. Maalesef hepimiz benzer şeyler yaşıyoruz.
    ''Yani diyeceğim o ki, o kadar yakınsadım ki seni...''Sevdim bu cümleyi.

    YanıtlaSil
  2. Derler ki insan insanın zehirini alır. Ama bazıları... Sen onlardansın uzak olman üzse de seni tanımış olmanın mutluluğunu azımsayamam iyi ki varsın yavrimom!

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Birgül dönülmez akşamlar değil sabahların da ufuklarındayım galiba...bana bi el at birgülüm ya:/

      Sil
    2. büyük ev ablukada der ki olanla olunmaz! son günlerde benim de tepelerim pek karlı pek beyaz nasıl bir dağsam artık! ya devrilicez ya eriyicez ya da patlayacağız du bakalım. http://www.youtube.com/watch?v=YsqywkWkqqo

      Sil