Rıfkı gerçekten çok üzgünüm,
yollarımızı ayırmak zorundayız. Yani bunu sana nasıl söyleyeceğimi bilmiyorum.
Kendimi çok eski bir dostuma ihanet
etmiş gibi, yıllarca gittiğim bakkalın karşısındaki süpermarkete girmiş de
bakkal beni süpermarket poşetleriyle görmüş gibi, sonra her daim gittiğin
kuaförün önünden saçımı başkasına yaptırıp yürümüş gibi, on yıllık sahafımın
dükkanına bir bankanın yayınevinin yeni alınmış kitaplarıyla dalmış gibi, yani
senin anlayacağın lanet olasıca bir pislik gibi
hissediyorum ; ama yapmalıyım Rıfkı. Seni terk etmek zorundayım! Şimdi yapamazsam hiçbir
zaman yapamayacağım!
Beni istemeye geliyorlar Rıfkı. Nişan filan da yapılacak
işte. Hazırlıkları tamamladık sayılır. Pespembe bir elbise giyiyorum.Krem de
beğenmiştim bir tane aslında... Ama ince
giyerim ince, pembe yakışır gence Rıfkı! Yüzüklerimiz beyaz altın. Gerçi ben
sarı renkli olanları da beğeniyorum. İstediğim gibi bir ayakkabı
bulamadım, İzmir’de arşınlamadığım yer kalmadı üstelik. Bir de konuklarımız için özel
çerçeveler yaptık. Nasıl güzel oldu bilsen... Rıfkı tuhaf tuhaf bakmasana öyle!
Gayet ciddiyim ben! Artık gündemim böyle şeyler! Edebiyat dergilerinden
evlilik dergilerine terfi ettim. Çeyiz bile bakıyorum hem! Gerçi annem çeyizimi
japon pazarı , milyoncu, Tahtakale ayarında yerlerden edinmeme kızıyor olsa da milyoncular güzeldir!
İnsan bazen herkesin yaptığı şeyleri herkes gibi yapıyor
Rıfkı. O vakte kadar herkese benzemediğini iddia etse de, en büyük
ötekileştirmeyi kendine yapsa da bir bakıyor ki
herkes oluyor. Herkes her şeyleşiyor, her şey herkesleşiyor, tarih de
durmadan yazılıyor işte Rıfkı. Üstelik tekerrürden ibaret olan tarih.
Klişelerin tarihi. Sıradanlıkların, insan doğasının, hep aynı şeylerin,
monotonluğun, tek düzeliğin tarihi. Doğmak, büyümek, ölmek gibi biyolojik
gerekliliklerinin yanına toplumsal eklenti olmuş evlenmek, çoluk çocuğa
karışmak, ev taksidi ödemek, birinin karısı olmak tarihi. Dandik bir tarih
senin anlayacağın Rıfkı. Hiçbir şeye milat olamayacak sıradanlıkların tarihi...
Ben de kendime bir tarih yazma telaşındayım işte Rıfkı, daha ne olsun. Anne olunca anlarsın, diyorlar. Evlenince herkes her şey anlaşılır olur; sen dinle, diyorlar. Diyorlar da diyorlar. Anlamak mevzuna takmış durumdalar. Bense süzme bir saftiriklikle olan biteni anlamaya çalışıyorum. Tepsisi var bunun, tepsi tepsi sunulmuş ritüeller var.Yüzüğü var, parmağına geçirilen halkalar, ruhuna geçirilen görünmez çemberler var. Hep hapsetmekten o çember işi. Sonsuzluk filan demesinler Rıfkı. "Sonsuza kadar evet" var bir de, coşkulu bir sesle söylenmesi makbul, aman yarabbim.
Evli barklı kadın olacağım ben susayım Rıfkı.
Yüksek yüksek tepelere de ev kurabilirler.
Öptüm.
