deizm bir kız dinidir!

“Deizm bir kız dinidir ya Rıfkı,  ben çok gülerim.Kitabın uğramadığı yurdum kızları,  (her türlü kitabın tabi Rıfkı, yanlış anla! ) bu noktada, “Yani ben inanıyorum amaaa,dinleree deyiil, yani bi yaratıcı, bi güüç” şeklinde cümleler kurarlar ya da kuramazlar hani, son derece gülünç bulurum onları. İnanmamak da çok inanmak gibi bazen bilmemekten gelir. Ben inanırım ama. Yani konuşurken “Bakaradaki 33. ayete bak!”  deyip, oracıkta ayeti kabaca tefsir edip Elmalılı Hamdi Yazır kesilmek, yahut Mesnevi’den “Olanda hayır vardır” diye bir cümle patlatıp, şerh etmeye çalışmak, Şamanist gelenekten gelen algılarımızdan bahsetmek hep bana göre şeylerdir, biliyorsun.  Sapına kadar savunurum bunları da , çünkü inanmadan yaşasaydım çoktan ölmüştüm.

İnanmamak isterdim aslında Rıfkı. Sözcüklerin büyülü olduğunu düşünüp her gün on vakit havaya üflememeyi isterdim. Varoluşumu inandıklarım üzerinden anlamlandırmamayı da , idealizmi hayatımın her yanına sindirmemeyi de isterdim. Ne bii’lim işte Rıfkı. Dediklerimi yapsaydım, tuğla gibi romanları sevmezdim o zaman. Hayatımın kutsal kitabı Oğuz Atay romanları filan olmazdı. Aynı ve benzer cümleleri tekrar edip, tutunamadığımı haykırmak için kelimeler yığını arasında boğulmazdım. Harfler üzerime çökmezdi. Oyunlar tehlikesiz olurdu ve dahi oyunlarla yaşamak zorunda kalmazdım.Korkularımla bekleyip durmazdım. Ben o kelimelerin arasından “inanmak” , “umut” , “iyilik” gibi beş para etmeyenlerini seçmezdim. Onları seçmek istemiyorum Rıfkı. Umursamazlık, boşvermişlik, değer vermemek gibi kelimeler çok daha çok yakışıyor hayata, ve pek tabi sana!

Umursuyorum ama lanet girsin ki  Rıfkı! İçimde hep tuğla gibi ağır kelimeler. İyi olmamayı kendime yediremiyorum. Umut’un içinde mut olduğunu keşfettiğimden beri bu durumun zengin kafiye olmaktan öte çok başka anlamlara gelmesi beni çok üzüyor.

“Kelimeler albayım, bazı anlamlara gelmiyor.” diyor ya işte Oğuzum Atay.

Benim inandıklarım hiç sana gelmiyor be Rıfkı.
,