Nasıl Evde Kaldım-3

Gelinlik giycem diye kıçını yırt!

Hangi masal işledi bu kadar kanımıza bilmiyorum. Kimin bize dandik bir gelinliği bu kadar muhteşem, bu kadar harika, tılsımlı bir giysi olarak anlattığını da… Küçükken gittiğimiz düğünlerde elimize tutuşturulan gelin telleri mi, her evin salonunu süsleyip dönemin modası gelinliklerle son derece şebelek görünen evli barklı insan fotoğrafları mı, perdeden gelinlik yapmayı marifet bilen çocukluğumuz mu? Bilmiyorum.  Tek bildiğim o giysiyi giymeyi her daim çok istediğimdi. Üstelik öyle bir gelinlik giyecektim ki, prensesler gibi olacaktım! “Sadeliğin ihtişamı” nı cümle aleme gösterecek, “az her zaman iyidir” diyen Coco Chanel ablama bir selam çakacaktım.

Bu yolda emin adımlarla ilerlerken babası gelinlikçi olan bir öğrencim ısrar etti de etti. Ve söz konusu gelinlikse, benim için gerisi teferruattı. Edebiyat dergilerinden , gelinlik dergilerine terfi etmiştim hem. Sahafım Doğan Abi, bir sürü  gelinlik dergisi bile hediye etmişti. Bak Hande Bak. Bat dünya bat. Bir leitmotif olarak gelinlik, hayatımın merkezindeydi.

Nişanlım olan zat-ı muhteremle gittik gelinlikçiye. “Yanii” dedim, “sade bir şeyler..” dedim. Son derece yeni gelindim o sırada. “Öhööö, ben bu modellerin hepsine baktım. Bana prenses etekle gel abla!” diyemedim haliyle. “Ben seni anladım.” diyen dünya tontinisi Sema abla, bana şak diye bir model gösterdi. “Hah”  dedi, “bu” dedi. Şöylee bir baktım. Ehh dedim içimden. Üzerime nasıl giyeceğim konusunda en ufak bir fikrim olmayan bu dev kıyafeti giymeme yardımcı oldu. Ve o gelinlik cuk oturdu! Aynada kendimi aşırı beğendiğim nadir anlardan birini yaşıyordum. “Güzel oldu eehe..” dedim çıkınca yeni gelin modumdan ödün vermeyerek. Herkesin de onayını aldım.

Sonra birkaç gelinlik daha denedim ama ilk giydiğimin bomba etkisini yaratmadı. Almaya karar verdik gelinliği. Prova için gündür saattir ayarladık. Zira gelinliği giydiğimde 58 leri gösteren kantar, 55 kiloyu göstermeliydi, ay parçası gibi yanaktan ibaret bir gelin olmak istemiyordum!

Anneme gösterdim gelinlikli fotoğraflarımı. “Prenses benim kızım” dedi. Gözleri dolar gibi oldu ; ama kendisi benden katbekat daha yiğit olduğu için o da bok sürmedi. Sonra oturup uzun uzun kına gecesini nerede yapacağımızdan konuştuk. Şalvar mı? Giyerim. Kına mı? Yakarım. Bu yolda her şey mübahtı nezdimde.

Sonra ayrıldık işte. Bir ayrılığın en kötü yanı onu durmadan hatırlatacak şeylerdir. Ve dostlarım, şairin dediği gibi, unutmak değil ama hatırlamamak mümkündür. Evde izdivaç programları izlerken çalan bir telefon bazen çok fazlasıdır.

-Handecim canım benim, ben gelinlikçi  Sema teyzen, akşam yedide provan, unutmadın di mi?

-Ya şey, unutmadım tabi de…

-...?

-Biz ayrıldık, kusura bakmayın, yani ben de size haber veremedim, şey oldu, işte…

Sonrası çatallanan ses, burun direğinde sızlama ve hıçkırıklar…

-Ağlama be güzelim, ağlama kızım. Bak her şey nasip kısmet. Olacaksa olur zaten. Hayır vardır her işte.

-Öyle de, tekrar kusura bakmayın.

-Bak beni de ağlatacaksın şimdi, ne oldu anlat bakayım.

Kısa bir özet geçtim. Sonra Sema teyze de ağlamaya başladı. İkimiz bir dakika kadar karşılıklı ağlaştık. O an dünyanın bütün gelinlik diken terzileri bizim için saygı duruşundaydı. Bütün gelinler siyaha bürünmüştü.  Coco Chanel de Kemeraltı’da bir gelinlikçi dükkanına konuk olabilirdi . Her şeyin mümkün olduğu anlardan birini yaşıyorduk.

Ayrıldıktan sonra ilk sildiğim fotoğraf o gelinlikli fotoğrafımdı. Gelinliğin matah bir giysi olmadığını anlamam kısa bir zamanımı aldı. Masalların toplumsal cinsiyet ürünü olduğunu anlamam ise 26 yılımı. Prensesler mutlu sona kavuştuktan sonraki yaşamlarını anlatsalardı çok daha gerçekçi insanlar olacaktık. Her daim kurtarıcı bir prens beklemek yerine, “Çıkıyorum ben bu saraydan, yedi tane boklu cücenin evini temizleyeceğime kendi evimi temizlerim!” deseler , daha gerçekçi. Cam tabutun, cam ayakkabının aslında bekaret sembolü olduğunu , onun da bir halt olmadığını fısıldasalar, daha insan. Ve bütün masallardaki prensesler şatolara, saraylara, kulelere hapsolmak yerine üvey ve kötü olmayı isteyip süpürgelerine binerek etrafın tozunu attırsalar daha özgüvenli.

Kına gecem de epey bir süre olmayacak gibi görünüyor. Kına yakmak başka bir ritüeldir. Kına , kan akıtılacak olan canlıya yakılır. Askere yakılır, çünkü şehit olacaktır. Kuzuya yakılır, çünkü kurban gidecektir. Gelinlik kıza yakılır, çünkü kanı akacaktır.

Ben  ise akan kanlar için değil de gözyaşlarım için başka şeyler düşünüyorum. O kadar ritüelimiz , ananemiz var, lütfen benim için de olsun. Üstelik bu sabah iyice belirginleşen leğen kemiklerimi ve tartıda 54 kg’ı gördüm. Gelinlik giymek için fazlasıyla idealdi, şu an benim için ise fazlasıyla anlamsız …