Nasıl Evde Kaldım-1

Acele et, ani karar ver!

Dershanede kayışı koparmışım, buffalolar gibi çalışıyorum. Zaten iki edebiyat öğretmeniyiz, bir tanesi iyarı dönemde ayrılıyor. Eşek yükü ile ders bana kalıyor. "Deneyim, deneyimdir kızım Hande" diye diye idare ediyorum.

Evde mutsuzum, salak saçma yarım yamalak biri ile görüşüyorum, üstelik görüştüğüm kişiden haz etmiyorum, bir şey de olmuyor filan. Depresifliğin dibinde kendimi depresena vurmuşum. Yalnızlık ve yabancılaşma temalı şeyler okuyor, mutsuzluğuma mutsuzluklar katıyorum.

Neyse, efendim; bu skimsonik hayatımı renklendirmek üzere Yaşar Kurt konserine gitmeye karar veriyoruz. Üstelik en dershaneci halimizle! Dershanecilik demek cumartesi gecelerinin yalan olması demek. Fakat bana yalan olur mu hiç? “Sabah dershanede uyuruz hacıt,nolcek?” diyerek ve ekürimi gaza getirerek cebimdeki son parayı konser biletine vermekte zerre beis görmüyorum.

Sabaha kadar Yaşar Kurt’a eşlik edip “vuhooohooooo haağyiyyaaa” şeklinde böğürüyoruz. O gece çok süper bir hatunla tanışıyorum. Eski sevgilisi nişanlanmış falan filan, karışık mevzuları var. Sonra gecenin köründe “Biliyor musun ben şairim Hande” diyor. Bakıp gülümsüyorum. “Ben de yazar müsveddesiyim.” diyorum.  Adının Didem Gülçin Erdem olduğunu öğrendiğim Everest’ten kitapları çıkan bu şahane hatun o gece karşıma çıkan en güzel şeylerden biri oluyor. “Korkuyorum anne, al beni içineeee” diye bağrınıyor Yaşar Kurt,  “Bunlar hep Freud, hep ana karnına sığınma isteği…” diye gülüşüyoruz.

Yaşar Kurt’un kulisine girme fırsatımız oluyor konser bitiminde, çılgın delibozuk öğrencilerimiz sayesinde. “Çorba içmeye gidelim!” diyoruz. “Tamam bekleyin” diyorlar. Tabi sonradan satıyoruz, özgüvenimize tekrar kurban oluyorum.

Dershanede koltuğun üstünde bir iki saat sızdıktan sonra sabah derslerimiz başlıyor. Öğle arası gelip çatıyor. Benle tanışmak isteyen,  beni daha  önceden görüp beğendiği söylenen o meşhur* adam dershaneye geliyor. Ben sonradan öğreniyorum. Beni beğenip gördüğü hep masalmış. Bizi tanıştırmak isteyen zatın uydurmalarıymış. Böyle bir el sıkışıyoruz, fakat zerre etkilenmiyorum. O an sadece içimden “Ver bana düşlerimiii, ver banaa gülüşlerimi” diye şarkı söyleyen bir Yaşar Kurt.  “Balkona çıkalım.” diyor, sigara içmediğimi söylüyorum.” Ne içersiniz hocam?” diyorum, “çay” diyor. Mutfağa doğru uzanıyor. “Yok ben alırım.” diyor çay dolduruyorum.  İş güç konuşuyoruz. “Gel Milas’a, haftanın iki günü çalış.” diyor. Bizi tanıştıran hoca vaktiyle öğretmen aradıklarını söylemişti. Bunun da epey bir zaman sonra tezgah olduğunu öğreniyorum.” Vallaa bilmiyorum ki değişiklik heem” gibilerinden bir şeyler geveliyorum. Sonra “çok uykusuzum.” diyorum,” sabahladık”. Müzikten filan bahsediyor, evinin, öğrencilerinin, fotoğraflarını gösteriyor. Telefonumu alıyor. Akşam eve gittikten iki saat sonra telefonum zırlıyor. Uzun uzun saçmalıyoruz.

Ertesi gün yemeğe gitmeye karar veriyoruz. Lakabı hazır bizimkinin. Fransız okullarında çalıştığı için “Mösyö.” Geliyor Mösyö. İntihardan, ölmek istediğimizden, onun Fransa’daki çılgın yaşamından konuşuyoruz.  Gece uzuyor da uzuyor, konuşuyor da konuşuyoruz. O gece için“Ne hatırlıyorsun?” diye sorsalar, hiç mi hiç  tanımadığım bir adamın evlilikten bahsettiğini, evde “benim gibi bir meleğin dolaşmasından çok mutlu olacağını” söylediğini derim. Şimdi baksam "neyin kafası lan?!" derim de derim de, diyememişim.

Ertesi gün bu kadar yakınlaşmanın sonucunda, "Ben bu adamın etüt merkezinde filan çalışmam!" diye iç sesime kulak verdiğim için mesaj atıyorum. “Çok teşekkürler ama bu saatten sonra böyle şeyler olmaz. Seni tanımak güzeldi.” ayarında erkek kafası bir mesajı "gönder" butonuna basıyorum. Arıyor çat diye. Öyle olur mu bilmem ne, vıdı vıdı… E ne güzel de olurdu diyorum şimdiki kafamla, hiç seni sorumluluk altında bırakmıyorum, efendi gibi çekip gidiyorum, daha ne diyorum ama o kadar ısrara dayanamıyorum.

Bütün hafta deliler gibi konuşuyoruz.  Haftasonu Bodrum’a gelmem konusunda ısrarın dibine vuruyor. Bense çekinceliyim. Bokunu çıkarıyor, ben de “İyi lan” diyorum, çıkıyorum akşam saatinde yola. 10-11 gibi Bodrum’da oluyorum. Evde de paşanın İngiliz kız bir misafiri var. O ne lan, o ne esneklik bendeki…Ama "gık" demiyorum, özgüven sahibiyiz, yiğitliğe b.k sürdürmeyeceğiz ya... Giderken de mozaik pasta yapıp götürüyorum. Söz vermiştim çünkü…

Oturuyoruz kanepede. Hayatında yediği en iyi mozaik olduğunu iddia ediyor.. Söz nereden açıldıysa , yine evlilik mevzuna geliyor. “Ya sen hep konuşuyorsun ama bana evlilik teklifi bile etmedin ki” diyorum. Sonra elime uzanıyor. Cebine gidiyor eli. İlgilenmiyorum bile. Parmağımı göremeyeceğim bir biçimde tutuyor, ve iki saniye sonra parmağımda bir tektaş görüyorum.

En şaşırdığım anlardan biridir. Mutlu olmuştum. Güzellik yarışmasında birinci olan kızların salak hissini yaşamıştım. O hissin bir ömür sürmeyeceğini anlamam üç ayımı aldı. Ayrıldıktan sonra “Takıları gönder, tektaşı da unutma!” diyen bir it olunca, üç saniyenizi bile alabiliyor o anlama hali...

Sonra pat pat gelişen nişan süreci, evlilik telaşesi, bilmem ne…

 Ben bugün mozaik pasta yaptım, Didem’in şiirlerinden okudum. “çünkü her acı üç harfli değil/

bunu taşlardan öğrendim, adını da/şimdi ben ıslaksam/ dille kapatılmış bir zarf kadar/ hepsi o” diyordu.İçimde de tek olmayan bir taş sancısı vardı. Yaşar Kurt'a hala bir çorba sözüm var, çünkü bana bugün de eşlik ediyordu; kamyonlar kavun taşımıyordu fakat…