kırık

Hatırladıklarım var Rıfkı. Evden senden sonra çıktığım zamanlarda mor kalemlerle özenerek yazdığım notlar mesela ...O notlara serpiştirilmiş Attila İlhan, Birhan Keskin ,Andrey Voznesenski dizeleri. Akşamları işten geldiğinde(ki ona iş bile denemez nezdimde, dünyanın en kötü kokan mesleği bankacılık! ) o güzel kelimelere sahip olman.(Bana sahip olmandan daha beterdir nezdimde) Kendimden en çok böyle zamanlarda nefret ediyorum Rıfkı, çünkü yirmi beş yıl sonunda oluşturduğum kelimelere gerekli özenin tarafından  gösterilmemesi itoğlu itliktir.  Adiliktir, piçliktir. Sülaleni yahut anneni karıştırmak istemiyorum; fakat bu göstermediğin saygı yüzünden  ben senin ahırdaki ineğine , ağıldaki koyununa, kümesteki tavuğuna sövmek istiyorum.

Sonra o notlar iliştirdiğim zamanların birinde, evinin baş köşesinde duran çerçevesinin camı kırılmış ,çiçek resmine asetad kalemi ile bir şeyler yazmıştım ya  Rıfkı, ve senin günler sonra dikkatini çekmişti. O atmadığına emin olduğum çerçeveye şimdi tekrar bak Rıfkı. Hayatın natürmort çiçek resminden daha gerçek olduğunu kavraman için değil;  beni anlamak için bak Tablonun kırık camına yazılmış el yazısına bak. “Evde kırık eşya tutma, uğursuzluk getirir!” diyordum büyük harflerle. Kırık şeylerin şerrinden korkarım çünkü.

Kırıkları evde tutmamak gerekir, kırıkları elde tutmamak gerekir. Bu nedenle  kırdığımız insanları hayatlardan çıkarmak gerekir.  Kırılan insanlar kırık camların üzerinde yürüyebilir, kan gözyaşı ve keder döke saça... Kırık camlar her zaman öldürebilir, bilekleri kesebilir, etine batabilir, ve o kırık parçacıklar  kalbe yürüyebilir. Beni zerre anlasaydın, bugün “Görüşürüz Hande yaa , abartma amaa” gibi yavşaklıkta çığır açmış bir cümleyi kurmaz idin, kuramaz idin.

Rıfkı, o kırık camı al şimdi bileklerine götür, ama sadece götür; öldürmeyen acıyı hisset.

Ya da iyisi mi onları bir çöpe götür, çünkü cam ve ben o çöpte,  seninkinden daha iyi bir yerde olacağız.