Dis Fırcası

Rıfkı’nın diş fırçamı, fırçalığından kaldırmasının üzerinden sekiz ay geçti. Tam sekiz aydır benim diş fırçam, Rıfkı’nınkinin yanında değil. Bu sekiz aydan önceki sekiz ayda , benim diş fırçam Rıfkı'nın diş fırçasının yanında durmuştu. Rıfkı, tamı tamına sekiz ay boyunca her sabah ve her akşam dişlerini fırçalarken benim diş fırçamın yanında duran diş fırçasına uzanmış, sabah işe gitmiş, hafta sonları hazırlanıp arkadaşıyla buluşmuş, uzun uzun dişlerini fırçalamıştı.

Rıfkı sekiz ay önceden önceki sekiz ay önce “Sana diş fırçası aldım Hande.” demeseydi, benim onun evinde hiç diş fırçam olmayacaktı. “Deliriyorsun sonra sabahları...” deyip gülümsemeseydi, yanında uyandığım sabahlarda, “Diş fırçam onun evinde var. ..”diye, kendimi güvende hissetmeyecektim.

O diş fırçası sekiz ay boyunca  o fırçalıkta durmasaydı, beni pek önemsemediğini düşünecek; yanında kalmamak için binbir bahane uyduracaktım. “Kıyafetim yok, hazırlanmam lazım, düzleştiricim hatta diş fırçam bile yok!” diye homur homur homurdanacaktım.

 Diş fırçamı, kendininkinin yanına koymayı seçmeseydi, benim eşyalarımı evinde görmekten mutsuz olduğunu düşünecek, hiçbir eşyamı onun evinde bırakmayacaktım. Onun evinde biriken kitaplarımı, cd’lerimi, inciklerimi boncuklarımı önemseyecektim.  Sabahları uyandığımda, kendi evimden işe gitmenin rahatlığını hiç  duymayacaktım. “Ben çıktım canım, telefonlaşırız...”deyip, en olağan halimle evinden çıkmayacaktım.

Rıfkı'nın, sekiz ay boyunca, her güne benimle başladığını düşünüp, bundan mutlu olduğunu hissetmeseydim, çoktan gidecektim. Kafama sıkıp gidecektim. Belaya atlayıp da gidebilirdim. Gitmek eylemini layığıyla gerçekleştirip, her gitmek düşüncemde, Rıfkının bana verdiği değeri düşünüp, bu eylemden uzaklaşmayacaktım. Sekiz ay boyunca, bazı günlerde, canıma tak ettiğinde, onu sevmediğimi düşündüğümde,bana aldığı diş fırçasını aklıma hiç getirmeyecektim.

O sekiz aydan sonraki sekiz ay sonra, bir gün Rıfkı’ya gitmeseydim, kafa karışıklığıma son vermek istemeseydim, ruhumu anlamak için çaba göstermeseydim, lanet bir sabah uyandığımda diş fırçalıkta fırçamın durmadığını görmeyecektim.

Orada duran bir tanecik diş fırçasına bakıp, Rıfkının yalnızlığını, onun hayatına dahil olamayacağımı anlamasaydım, o sabah aynaya baktığımdaa yok olmak istemeyecektim.

O sekiz aydan sonraki sekiz ay sonra, makyaj çantamdaki küçük diş fırçasını çıkarıp, dişlerimi fırçalayıp, çantama geri koymasaydım, o sabah onunla başka bir hayata başlayacağımızı düşünecektim. Kahvaltı etmeyi bile gereksiz görüp, anlamsız ve durduk yere, "Gidiyorum ben..." demeyecektim. Rıfkı gibi yalnız olan diş fırçasına bakarak, aynayı ve kendimi parçalamak istemeyecektim. 

Ben o sekiz aydan sonraki, sekiz ay sonra; bir sabah uyanıp aynaya baktığımda,  bir diş fırçasının beni bu kadar yaralayabileceğini hiç bilmeyecektim. 

Bu yazı babamın, Rıfkı’nın ve diğer Rıfkıların evinden uzaklaşan tüm diş fırçaları için yazılmıştır.