Kafamda Deli Sorular

Nereden başlayacağını bilmeyenler için bir başlangıç yeri verebilir misin Rıfkı? Peki ya nerede bitmesi gerektiğini bilmeyenler için bir güzellik yapabilir misin? Daha da soracaklarım var; ama dur, omzuna yaslanayım biraz beni dinle.

Yakın bir zaman önce, ağlama krizlerine girdim .Üstelik, bunu en mutlu mesud anları yaşadıktan sonra yaptım. Dıptıslı ortamlara girip “Fenalardayızzz” diye yer bildirimleri yapıp gecenin sonunda bir şarkı duyduğum için dağıldım mesela. O huzur köşesi pembe pancurlu olmasa da pembe badanalı evime gelirken tadım tuzum kaçtı. Durmadan tatlılar ve tuzlular yapmayı denedim ama tadım tuzum hiç kalmamıştı. Bu duvarı badanalamalı mı badanalamamalı mı peki ?  Olumsuzluk ekleri beni çok hırpalıyor Rıfkı, ben mutlu olaMAdım.

Sonra işte doktora gittim Rıfkı. Doktor dediğin, bildiğin psikiyatr. Birazcık anlattım. O da biraz dinler gibi yaptı. Sonra çok ciddi bir tavırla “Kaygı bozukluğu” dedi. “Benim tek kaygım hala ölememek, senin ağzını burnunu kırarım bak doktor!” diyecektim ama diyemedim. “Hmmm, tamam” gibi dudaklarımın arasından bir şeyler gevelemeyi tercih ettim. Bana küçücük küçücük süpersonik haplar verdi. İnsanların birazı “ Hayatındaki kötü şeyleri çıkar Hande, küçük şeylerle mutlu ol!” filan diyecek oldu.  “Dalga mı geçiyonuz siz!?” dedim onlara. “Durmadan benle uğraşan nevrotik bir anneyi, benle hiç uğraşmamış sorumsuz bir babayı, eski sevgilimin yeni sevgilisini, yeni sevgilimin eski sevgililerini, kıtık öğrencileri, yatmayan maaşı, bu bitmeyen faturalarımı neremden çıkarayım acaba?” dedim. Sonra kafamdaki şeyleri çıkarmamın kafi olacağını anlattım büyük büyük. Küçük küçük haplardan birini  yuttum ardından, kafam çok rahatladı.

Bitmeyen şeyler oldu sonra Rıfkı. Okunmamış kitaplar, yazılmamış word belgeleri, yarım kalan sevilmekler,  başı hatırlanmayan eksik şarkılar... Bitiremediklerim için hapı yuttuğumu düşündüm ben hep. Bitmeyenler, hala varlığını yok oldukları için sürdürenler olduklarından müptezel oldum galiba ben hep.  Hep devam edemediğimden, hayatımdaki bir halt hep olmadığından yarım kaldım galiba ben hep.

Bu yazıyı da bitiremedim Rıfkı.

Küçüğünden de olsa mutluyum fakat...