İki medeni insan gibi

Sana bu satırları yazarken, sütsüz neskafe içiyorum Rıfkı. Ha kafeinsiz bir de. Selülit melülit hesabı. Süt ile sigara içmeyi filan da severim. Zehirlerken kendimi bir yanda faidelenmek iyi bir şeydir. Kendimle deneyler halindeyim senin anlayacağın Rıfkı. Evde sütün omamasından kaynaklanan bu durum, bana seni hatırlatıyor. Bana her şey seni hatırlatmıyor da, ben hatırlamak için kıçımı yırtıyorum. Çünkü sırf ben kahveyi sütlü içiyorum diye, dolapta süt bulunduruyor olman benim için tek taş, beş bin tane gül, mumlar, romantizmalar muadiliydi.

 Ayrılmanın iki meden insan gibi yapılacağını hiç bilmezdim. Hiç düşünemezdim. Bunu da yaptım ya , huhuuu! Annem hep şey der “Hanfendiliğinden, ödün verme!” Bense onun bu söylemine “Sokucam hanfendiliğine ha, itoğlu ite...!” gibi yanıtlar vermeyi düstur haline getirir-d-im. O geceki konuşmamızı görse, kesin alnımdan şap diye öperdi. Gerçi annem çok evvelinde  “Sen onun için bence çok fazlasın Hande...”, diye egomu zıplattıracak şeyler de  söylemişti ama, yo dötüm kalkık değil, mevzu bu da değil!”

 “İki medeni insan gibi ayrılıyoruz...Ne komik. İyi de Rıfkı, madem buydu istediğin; sekiz aydır ne diye uğraşıyoruz? Senden beş yüz kere ayrıldım. “Hayatında yer edinmek istiyorum” cümlelerini kuran; buna karşılık  “Hayatımın içine etme!” diyen benim. Bana hiçbir şeyi kanıtlamak zorunda değildin. Yok abi, Issız Adam, Kaybedenler Kulübü tripleri bunlar; yemezler. Hayır ne münasebet saçmalamıyorum, bırak Allah aşkına. İlişki diyorum, bir dinamiktir; olanını yaşarsın. Bu şablonlardan kurtul, yaşayamıyorsun,yumuşat köşelerini, hayat kanırtacak bak. Hayır özür dilemeni istemiyorum. Bu filmin kötü adamı benim hem, ne münasebet, ha bir de enayisi...!

Senden nefret ediyorum, çünkü sevginin bir izdüşümü bu. İyilik ve kötülük gibi. Biri olmadan diğerini anlayamazsın. Sen de benden nefret et, mutlu eder beni. Yok, gerçekten edebilirsin. İnan sevmemekten çok daha taşaklı bir duygu. Güzeldi her şeye rağmen, tabi insan yaptıkları için değil yapacakları için üzülüyor. İzmir müzeleri, Olimpos gezisi, dövmeler, Pink Floyd, Polaroidler filan... Bir de ben şizofren gibi bir şeyim ya, şeyler üzerinden yaşam sürebiliyorum. Neyse, neyse...Samsun’a da gitseydik,senin memlekete,  ne güzel olurdu yollarda olmak şimdi. Gerçi Samsun asfaltı, Ankara dolaylarında biliyorsun. Mamak’ı da görürdük. Sinop Cezaevini daha çok merak ediyorum ben, dertlerim şaha kalkıyor ondandır. Bir yolculuk hikayemiz olsaydı iyi olurdu. Hem sen derdin “İnsan insanı en iyi yolculukta tanır.” Benim kahvem bitti Rıfkı, kalkalım mı...?”

 

 "Karada göç eden en iri cüsseli hayvan fillerdir."

İki medeni insan olduğumuz için kendimden o an nefret ettim Rıfkı.  Basıp gitmek, küfretmek, olay çıkarmak istedim. Saçlarımı savurup, gülümsemeyi tercih ettim.  Medeniyet ve bedeviyet diye birbirine iki zıt kavram var ya, ben bedeviliği yeğledim. Tabi bahtsız olan kısmı, orası ayrı. Göçebelik damarlarımızda var, göçüp geçen şeyler her yanımızda...

Bu satırları yazarken bu kahve bitti Rıfkı.

Sütsüz de içilebilir tabi, senin içtiğin gibi, zıkkım kıvamında.

Hayatı kendine zehir zıkkım etme Rıfkı, bu son sözümdür sana.

Hoşçakal.